Jeroen Van Lievenoogen

Jeroen Van Lievenoogen organiseert al elf jaar Darklands, een festival voor mensen met een kinky kantje.

‘Fetisj is een toneelstuk dat niet kan mislukken.’

Wanneer ben jij uit de kast gekomen en hoe heb je dat beleefd?

Ik was 18 toen ik uit de kast kwam, dat is een beetje aan de late kant. Thuis gaf dat totaal geen problemen, ze hebben het heel goed opgevangen. Ik lag natuurlijk wel een tijd met mezelf in de knoop, maar ik heb nooit agressie of andere problemen gekregen omwille van mijn homo-zijn. Dat ik me nooit gepest heb gevoeld lag ook aan mijn eigen houding. Als mensen je naroepen met ‘jeanet’ kan je op twee manieren reageren: je kan het je aantrekken of je gebruikt het woord zelf en lacht ermee. Ik koos voor het tweede en dat heeft me heel sterk gemaakt. Mijn kinky kantje ontdekte ik gaandeweg. Het begon met dat ik me ervan bewust werd hoe mooi ik motorrijders vond.

Hoe ben je in Antwerpen beland?

In mijn geboortestad Maaseik was niet zoveel horeca, en al helemaal niet voor homo’s. Van een gay community wasgeen sprake. Dankzij vrienden uit Hasselt en Laakdal ben ik uiteindelijk in Antwerpen beland. Ik kwam in Red & Blue en dat was fantastisch. Ik wist tot dan niet dat er nog zoveel andere homo’s in België waren.

Je bent heel open. Was dat een grote drempel en waar haal je die kracht vandaan?

Toen ik begon uit te gaan werd er veel rond- en nagekeken: wat heeft die of die aan vandaag, hoe gedraagt die of die zich… je werd bekeken en gekeurd. Ik vond dat niet fijn, het stootte me af. Toen namen vrienden me mee naar The Boots, een totaal andere wereld. Er liepen mensen rond van alle rangen en standen, jong, oud, dik, dun, iedereen was er welkom. En ja, ze hadden rare kleren aan, maar ze waren allemaal heel vriendelijk tegen elkaar. Het was one big family. Ik heb dat enorm geapprecieerd. En dat doe ik nog. De beleving binnen de fetisj gemeenschap lijkt soms op en soort stoer theater. Als je erheen gaat, word je er deel van. Het maakt dan niet uit of je goed of slecht acteert: je hoort erbij. Het is een toneelstuk dat niet kan mislukken.

Wat moeten mensen die Darklands niet kennen zich erbij voorstellen? Het is wel meer dan een event waar mensen in fetisj uitgaan, toch?

Ik organiseer het nu 11 jaar en voor mij is het een unieke plaats waar mensen elkaar kunnen ontmoeten. 70 tot 80% van de gasten komen uit het buitenland en dat doen ze inderdaad niet alleen om te feesten en te drinken. De ontmoeting staat centraal, maar we geven ook workshops. Dat educatieve luik is belangrijk voor ons. Zo zijn er bijvoorbeeld workshops over hoe je veilig aan bondage kan doen, welke soorten touw je kan gebruiken en welke knopen je kan leggen. Alles in het gezelschap van gelijkgezinden.

Dat is ook een van de redenen waarom ik het wil doen: vanaf dag 1 wilde ik mensen uit verschillende subculturen van de LGBTQ+ samenbrengen. Ze hebben allemaal hun eigen biotopen en ik wil hen graag helpen elkaar beter te leren kennen, elkaar te respecteren en wederzijdse interesse opwekken. Ook de aanvaarding van en respect voor fetisj speelt daarbij een rol. Er zitten mensen met fetisj in al die verschillende letters, maar ze worden nog wel eens scheef bekeken. Dat wil ik graag veranderen. Daarnaast wil ik mensen de informatie bieden om hun fetisj of interesses op een veilige en verantwoorde manier te beleven.

Op een meer filosofisch niveau ben ik ervan overtuigd dat je uit je seksualiteit veel levenskwaliteit kan halen. Genot, plezier, maar ook voldoening. De ‘basics’ die tussen de vier muren van onze slaapkamer plaatsvinden zijn maar een fractie van de mogelijkheden. Het verrijkt je leven en je geluksfactor om dat uit te breiden indien je daar behoefte aan hebt of zelfs wanneer je ‘op goed geluk’ gaat ontdekken. Je weet maar nooit. Onze samenleving biedt dergelijke informatie of verbinding tussen mensen momenteel niet aan. Er rusten nog altijd taboes op seksualiteit en het blijft allemaal heel privé. Ik wil dat doorbreken en mensen de kans bieden om zich op seksueel vlak te ontwikkelen. Om datgene op te zoeken wat hen raakt, wat hen prikkelt. In een vertrouwde omgeving, met ervaren mensen.
We leven tenslotte niet lang, dus ik hoop dat ik anderen hun leven kan verrijken via een weg die eigenlijk geen taboe hoort te zijn.

Wat is het allerbelangrijkste in je leven?

Gelukkig zijn, in al zijn aspecten. Dit is voor mij het enige streven: gelukkig zijn en anderen gelukkig maken. Hoe je dat invult maakt me niet uit. Ik zal nooit een waardeoordeel vellen over een ander.

Welk advies zou je je jonge zelf, Jeroen van 14, geven?

Geen. Laat hem zijn ding doen. Laat hem alle fouten maken, hij zal ervan leren. Hoewel die kledingstijl toen echt wel fout was.

The post Jeroen Van Lievenoogen appeared first on Antwerp Pride.